Şeytan Üçgeni

Cüleybib adında bir genç. Simasından, hal ve tavırlarından bir derdi olduğu
anlaşılıyor. Cüleybib, Resul-i Ekrem’in (a.s.m.) huzuruna çıkıyor ve “EY ALLAH’IN ELÇİSİ! ZİNA ETMEME İZİN VER!”
diyor.

Sahabiler onu böyle bir ifadeden dolayı “Sus! Sus!” diye susturmaya çalışıyorlar. Ama İki Cihan Güneşi, onu “Hele şöyle gel!” diye yanına çağırıyor.
Cüleybib, Efendimizin yanına gelip oturuyor. Peygamber Efendimiz onunla konuşmaya başlıyor:
“Söyle bakalım. bir başkasının senin annenle zina etmesine razı olurmusun?”
“Canım feda olsun, hayır, olmam.”
“Zaten hiç kimse annesiyle zina edilmesine razı olmaz. Peki kızınla zina edilmesini ister misin?”
“Uğrunda öleyim ya Resulallah! Hayır, istemem.”
“Öyleyse hiç kimse kızıyla zina edilmesini istemez. Bir başkasının kız kardeşinle zina etmesini ister misin?”“Yoluna feda olayım, hayır, istemem.”
“Hiçbir kimse, kız kardeşiyle zina edilmesini istemez. Peki halanla zina edilmesi seni memnun eder mi?”
“Canım feda olsun, hayır, kesinlikle.”
“Halasıyla zina edilmesi hiç kimseyi memnun etmez. Peki birinin teyzenle zina etmesine razı olur musun?”
“Uğrunda öleyim, hayır buna da razı olmam.”
“Teyzesiyle zina edilmesine kimse razı olmaz.”

Evet, bu konuşma ile akıl mantık planında Allah Resulü sallallahu aleyhi vessellam, Cüleybib’in aklını ikna eder ve onu doyurur.
Ardından da elini bu gencin göğsüne koyar ve şöyle dua eder:
“Allah’ım! Onun günahını bağışla, kalbini temizle ve namusunu muhafaza buyur.”
Cüleybib, bu duadan sonra iffet abidesi haline gelmiştir. Gelmiştir, ama daha önceki hayatı bilindiği için kimse ona kız vermemektedir. Allah Resulüsallallahu aleyhi vessellam , aklını ikna ettiği bu sahabinin daha sonra derdine de derman olur. Bir kız babasına elçi göndererek kızını ister ve o kızla Cüleybib’i evlendirir. Daha sonraları vuku bulan bir muharebede Cüleybib
şehit düşer. Muharebe sonunda Allah Resulüetrafındakilere sorar:

“Hiç eksiğiniz var mı?”

Sahabe-i Kiram, “Yok ya Resulallah, hepimiz tamamız!” derler.

Ama Allah Resulü, “Benim bir eksiğim var” der ve Cüleybib’in başucuna gelir. Başını dizine koyar ve şöyle buyurur:

“CÜLEYBİB BENDEN, BEN DE CÜLEYBİB’DENİM.”

Ve Cüleybib bu payeye kavuşarak ötelere uçar.

(bk. Ahmed b. Hanbel, Müsned, 5/256-257)